Woorden zijn krachtig. Wanneer iemand tegen je zegt dat hij een uitdaging voor je heeft, roept dit eerder een passief gedrag op bij jou. Een uitdaging gaat tenslotte over een keuze die de ander gemaakt heeft en waar hij nu een oplossing voor zoekt. Succes daarmee! Maar wanneer iemand zegt dat hij dan een probleem heeft, geeft dat een sterker signaal af van een (nog passieve) hulpvraag. Waardoor wij, als sociale wezens, wij eerder de reactie plaatsen van “kan ik je ergens meehelpen”. Zelfs nog zonder dat er een werkelijke vraag om hulp gesteld is.

 

Nog los van het feit dat strikt genomen iemand een uitdaging niet hoeft aan te gaan. Dan moet je het maar een opdracht noemen of een hulpvraag stellen, heeft het woord uitdaging dus iets vrijblijvends in zich. Wanneer je dit taalgebruik hanteert weet de ander eigenlijk niet goed wat te doen. Vanuit hiërarchie zal de reactie waarschijnlijk wel zijn dat hij de taak wel gaat doen. Maar er is geen gevoel van noodzaak opgenomen. Dat wil zeggen dat er een zweem van vrijblijvendheid overheen zit. Je weet dus niet wanneer de taak gedaan zal zijn.

Lees hier meer over